Μετά την έξυπνη προσέγγιση στην ιστορία της μπύρας, το δεύτερο μέρος του δημοφιλούς άρθρου περιγράφει το σύγχρονο τοπίο γύρω από την μπύρα. Γράφει ο Κάρολος Λίταινας, ιδιοκτήτης της μπυραρίας Bayern Bierhaus στη Γλυφάδα.

Τι λούστρο, τι υπέροχο ξύλο. Και πως με προσέχουν!!!

Είναι απίστευτο. Συνεχώς με γυαλίζουν, με σκουπίζουν, πάντα λάμπω! Και όμως κάτι μου λείπει. Κάτι δεν μου πάει καλά. Τότε που ήμουν στη Γκίζα ή στη Βαβυλωνία ήμουν πιο χαρούμενη, πιο ευτυχισμένη και ας ήμουν συνήθως βρώμικη, σκονισμένη, υπαίθρια και συνεχώς βρεγμένη.

Βρεγμένη είπα; Ε λοιπόν ναι αυτό είναι, αυτό μου λείπει. Μου λείπει αυτή η αγνότητα που υπήρχε δίπλα μου. Μου λείπει ο κάθε διψασμένος που έγερνε πάνω μου για να πιεί μια μπύρα.
Ότι και αν ήταν αυτή. Ξανθιά, μαύρη, κριθαρένια, σιταρένια. Ότι και να ήταν. Ήταν όμως αγνή.
Τα χρόνια όμως πέρασαν και σήμερα βρίσκομαι εδώ καλογυαλισμένη αλλά μου λείπει η ουσία. Το νόημα που είχα κάποτε.

Είμαι γεμάτη μοντέρνα μηχανήματα, ακριβά αξεσουάρ, αλλά αισθάνομαι τόσο άδεια.
Όλα γύρω μου μυρίζουν εμπορευματοποίηση. Παντού φωτεινά σημαιάκια, ταμπέλες και ανταγωνισμός.
Ο επισκέπτης που κάποτε έσβηνε τη δίψα του πάνω μου, τώρα είναι σαστισμένος ανάμεσα στα σημαιάκια και τα πολύχρωμα διαφημιστικά.
Χαμένος στην ποικιλία, στον τύπο και στο είδος. Δέσμιος της «εταιρείας» του προμηθευτή που θέλει να επιβάλει το προϊόν του. Αιχμάλωτος στην απόφαση των άλλων.
Η γνώμη του αδύναμη μπροστά στο καλοστημένο μάρκετινγκ αυτών που καθοδηγούν τη γεύση του.

Που έφτασε η κακομοίρα η μπάρα!!! Να είναι το επίκεντρο της μάχης. Μιας μάχης όμως άνισης. Η ποιότητα με την ποσότητα.
Τι ειρωνεία να με χρησιμοποιούν για τα συμφέροντά τους μόνο και όχι για την απόλαυση που τόσο απλόχερα κάποτε έδινα. Τότε που είχα προσωπικότητα, κύρος και ζωή.
Στη δίνη της κατανάλωσης, θυσιάστηκαν πολλές αξίες. Έτσι η τάση επιστροφής στον παλιό παραδοσιακό τρόπο παρασκευής μπύρας, έγινε σιγά-σιγά πραγματικότητα.
Μικρές μονάδες ζυθοποίησης άρχισαν να ξεφυτρώνουν στις κατ’ εξοχήν παραγωγικές χώρες της Ευρώπης, καθώς και της Αμερικής, η οποία δεν έμεινε αμέτοχη κοιτάζοντας απλώς την αναγέννηση της μικροζυθοποιίας, αλλά μπήκε πολύ ζωηρά στο παιχνίδι νιώθοντας την δίψα του καταναλωτή για τον όρο «την φτιάχνουν πάλι φρέσκια όπως κάποτε»!!!

Γι’ αυτά τα ιδεώδη λοιπόν αγωνίζομαι. Σαν μπυρόμπαρα έχω το δικαίωμα να απαιτήσω, να αναπολήσω και να ζητήσω αυτό που κάποτε ήταν δεδομένο.
Ποιότητα και μόνο ποιότητα.